Zonder verwachtingen, maar met bakken goesting en toch ook wel een stevige portie zenuwen stond ik op zaterdag 28 juni om 6u30 aan de start van La Cannibale. Klaar voor een rit van 220 kilometer en meer dan 5000 hoogtemeters over de Mont Ventoux en omliggende cols. Nooit had ik luidop durven dromen dat ik die dag als eerste vrouw over de finish zou rijden. đ„
La Cannibale is een wielerevenement dat ontstaan is als eerbetoon aan Eddy Merckx. Deelnemen kan met een racefiets, handbike of al wandelend/lopend.
Ik nam deel aan de rit van 220 kilometer, met 5.250 hoogtemeters. Deze rit omvatte:
Â
Op woensdagnamiddag kwamen we aan in onze B&B in MalaucĂšne. Dit gaf ons nog een paar dagen de tijd om gewoon te worden aan de warmte en korte ritjes los te rijden.Â
Op vrijdag werd Village Cannibale opgebouwd door de organisatie. Daar konden we onze startnummers en gepersonaliseerde truitjes ophalen, en een laatste bike check laten uitvoeren door de Vlaamse Wielerschool.Â
Terug aan de B&B wilde ik een overzicht maken van de bevoorradingspunten (wanneer ik wat zou moeten eten en drinken) en van de tijdslots, want er zijn natuurlijk tijdslimieten. En toen werd ik toch een tikkeltje onzeker. Want om 14u30 moet ik ten laatste in Sault passeren, anders moet ik verplicht een kortere rit rijden. Als alles goed loopt én ik heb goede benen, dan zou ik daar om 13u30 pas passeren. Ik heb dus maar 1 uur marge. Stress!
De dag begon al vroeg, want om 4u30 ging onze wekker. De voorbije dagen waren we elke dag om 5u00 opgestaan om een beetje gewoon te raken aan functioneren Ă©n ontbijten op dat uur. Want natuurlijk moet je goed op tijd beginnen eten en dat is niet zo evident om 4u30 ’s ochtends.Â
Om 6u30 vertrokken we met een groepsstart – 150, 190 of 220 km – tegelijk vanuit MalaucĂšne.
De eerste klim was na 5 minuten al daar. Meteen de Mont Ventoux op via MalaucĂšne. De zon scheen al en de aankomende warmte was al duidelijk voelbaar. Maar mijn benen, die voelden verrassend goed, ondanks de stress van de dagen ervoor. En mentaal zat het ook helemaal goed: ik had er zin in!
Aan het tweede bevoorradingspunt, na de afdaling naar Sault, kreeg ik plots te horen: âAmai, je bent de eerste vrouw die hier passeert. Nu al.â
Het besef dat ik op kop reed (bij de vrouwen) gaf een gigantische boost. Bij elk volgend bevoorradingspunt werd deze boodschap bevestigd, ik was niet meer ingelopen. En hoewel mijn enige doel bij de start gewoon “de rit uitrijden” was, veranderde mijn mindset op dat moment: dit kon ik niet meer loslaten. Ik zou Ă©n moest blijven doorzetten.Â
Na de afdaling naar Sault volgden enkele pittige en vooral bloedhete beklimmingen: Col dâAulan, Col de Perty, Col Saint-Jean en Col de lâHomme Mort.
Mijn grootste zorg was nog steeds op tijd terug in Sault zijn: als ik na 14u30 daar pas zou aankomen, moest ik verplicht de 190 km-route nemen. Maar ik haalde het!
Wat volgde was een adembenemend stuk door de Gorges de la Nesque. Gelukkig zonder al te veel verkeer, want het was snikheet dus er waren ook niet veel auto’s op de baan.Â
De zwaarste kilometers van mijn leven. Zo zou ik de slotklim vanuit Ste Colombe (BĂ©doin) naar de top van de Mont Ventoux beschrijven.
Ik zag wielrenners die uitgeteld in de berm zaten. De geur van verbrand asfalt. Mijn ogen? Die durfde ik amper even sluiten uit angst gewoon neer te vallen. đ Die laatste 21 kilometer, dat was een rollercoaster van emoties. Want ik was er nog steeds steevast van overtuigd, dat ik echt niet meer kon opgeven deze laatste kilometers.Â
Na een korte verfrissing onder de tuinslang en wat laatste eten en drinken aan Chalet Reynard, zette ik door naar de iconische top.
Na de afdaling terug naar MalaucĂšne kwam ik aan de finish. Sprakeloos en stikkapot reed ik over de streep, gevolgd door een daverend applaus. De sfeer onder de deelnemers en vrijwilligers was geweldig. Iedereen had hetzelfde doel: genieten, afzien en elkaar een beetje helpen.Â
Ik was trots, dankbaar, en vooral: ontzettend blij dat ik was blijven vechten tot het einde.Â
La Cannibale was niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een mentale overwinning. Ik heb ontdekt dat ik véél meer kan dan ik zelf geloofde. Wat een prachtige herinnering!
Deel dit artikel via
Enorm blij en trots om te delen dat ik in 2025 als ambassadeur van Trek Bikes Benelux â winkel Diepenbeek aan de slag ga! Dit betekent niet alleen dat ik met volle goesting de wegen ga trotseren, maar ook dat jij hiervan kan meeprofiteren.
Je fietskleding wassen en drogen om deze langer mooi te houden. Ontdek handige tips voor voorbereiding, wassen en drogen, en voorkom slijtage en geurtjes.
Ontdek de mentale voordelen van wielrennen: van stressverlichting en betere slaap tot meer zelfvertrouwen en focus.
Ontdek 5 praktische tips om comfortabel en veilig te fietsen in het najaar. Lees over kleding, fietsverzorging en voeding om te blijven genieten van fietsen in de herfst en winter.
